Της Ευδοκίας Περάτη
Αν έπρεπε να βάλουμε έναν τίτλο στα γεγονότα των
τελευταίων ημερών τότε αυτός θα ήταν σίγουρα "Ποτέ ξανά Δημοκρατία στην
Ελλάδα".
Βέβαια δεν φτάσαμε τυχαία εδώ. Υπήρχε μια τερατώδης προετοιμασία για αυτή την
κατάληξη.
Μια προετοιμασία που θα μας οδηγούσε κάποτε σε σημείο να διαλέγουμε μόνοι μας
την σκλαβιά χωρίς να μας την επιβάλουν και ξεκινά από την παιδική ηλικία, το
σχολείο, τα πρότυπα, τον τρόπο διασκέδασης, τον τρόπο αντίδρασης ακόμα και τον
τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τον άλλον είτε φιλικά είτε ερωτικά.
Αυτός ο δρόμος με τις χιλιάδες απατηλές παρακάμψεις που
καταλήγουν όλες αναπόφευκτα σε ένα μεγάλο ΝΑΙ. Ναι σε όλα. Ναι στην λειψή
μόρφωση, ναι στην στεγνή πραγματικότητα, ναι στην μηδαμινή αντίληψη, ναι στην
ταπείνωση, ναι στην υποδούλωση, ναι στην μη συμμετοχή στα κοινά, ναι στην
απάθεια, ναι στη φτώχεια του διπλανού, ναι στον θάνατο, ναι στην μη ύπαρξη της
ύπαρξης. Όλα αυτά δεν είναι άγνωστα, κάθε άνθρωπος με μία στοιχειώδη αντίληψη
μπορεί να τα κατανοήσει. Το θέμα είναι τι κάνεις για όλο αυτό.
Και μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη για μία και μοναδική φορά στην ιστορία σου
έχεις την ευκαιρία να αντιδράσεις. Χωρίς να υποστηρίζω κανένα κόμμα, καμία
παράταξη και καμία κυβέρνηση, ο ΣY.ΡΙΖ.Α.
σου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Θες να το ερμηνεύσεις ως ανικανότητα;
Θες ως δώρο;
Δεν έχει καμία σημασία, εκείνο που μετράει είναι αν θα
ανοίξεις το κουτί ή αν θα περιμένεις τους άλλους να στο αρπάξουν από τα χέρια,
να κοιτάξουν μέσα και να σε πληροφορήσουν για το περιεχόμενό του. Όλη αυτή η
προεργασία μας έφτασε ως εδώ, όλο αυτό το στημένο παιχνίδι γνώσεων με τις
συγκεκριμένες απαντήσεις που είναι όλες λάθος.
Σε αυτό το σημείο που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε μια δημοκρατική πράξη, εδώ
που δεν μπορούμε να πάρουμε ευθύνες στις πλάτες μας, εδώ που η αντίσταση είναι
μονάχα μια λέξη που την διαβάζουμε στα βιβλία, χαιρόμαστε για αυτήν όμως δεν
έχουμε την δύναμη να την προσεγγίσουμε.
Η δημοκρατία θέλει γνώση, θέλει πολίτες μορφωμένους, θέλει ανθρώπους που
υπερασπίζονται το δίκαιο, ανθρώπους έτοιμους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Είσαι εσύ αυτός ο άνθρωπος ή θα αποφασίσουν άλλοι για σένα;
Καθώς γράφω αυτό το κείμενο αναρωτιέμαι γιατί να το γράψω;
Γιατί να αποτυπωθούν άλλα κείμενα σαν αυτό;
Γιατί γράφουμε, ζωγραφίζουμε ή τραγουδάμε για να προτρέψουμε τους ανθρώπους
στην ελευθερία; Γιατί η ελευθερία δεν είναι μια ανάγκη όπως η τροφή;
Γιατί φοβόμαστε;
Γιατί φοβόμαστε τον φόβο του φόβου κάποιας φοβίας;
Γιατί είμαστε εδώ αν όχι για να κυριαρχούμε; Γιατί ζούμε σαν θύματα δίχως
θύτες;
Γιατί αρνούμαστε το ΟΧΙ; Το όχι της Κυριακής, το όχι του μήνα, το όχι του
χρόνου, το όχι της ζωής.
Το όχι της ζωής γιατί αγαπάμε τη ζωή.
Τα γράφω όλα αυτά δίχως ίχνος εθνικισμού, ίσως και δίχως ίχνος πατριωτισμού.
Όχι για την Ελλάδα σαν ιδέα αλλά για τους πολίτες σαν ύπαρξη.
Και για να πάμε συγκεκριμένα και στο κέντρο του θέματος ΟΧΙ την Κυριακή, όχι
στις προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι στην τωρινή κυβέρνηση, όχι στις εξωτερικές
κυβερνήσεις σημαίνει Ναι στον άνθρωπο.
Και αν με ρωτάς γιατί να πεινάσεις και εσύ;Για όλους τους
άνεργους του κόσμου αξίζει και ο υπόλοιπος κόσμος να χάσει τη δουλειά του, για
όλους τους φτωχούς του κόσμου αξίζει όλοι να πεινάσουμε γιατί ακόμη και ένας
άνθρωπος σε κάποια γωνιά να είναι φυλακισμένος όλη η ελευθερία συσσωρεύεται
στις αλυσίδες του.
Δεν είναι ένα δίλημμα δραχμή ή ευρώ, έχεις να αποφασίσεις μεταξύ του να σέρνεις
αιώνια το πτώμα σου καθώς οι ίδιοι σου οι δολοφόνοι θα σου χαρίζουν λίγες ακόμη
αναπνοές μέχρι να μην σε χρειάζονται άλλο και του να αναπνεύσεις επιτέλους
ελεύθερα. Αυτή είναι η απόφαση που πρέπει να πάρεις,
Ναι ή όχι στην αθλιότητα; Μην είσαι άλλο πια.
Μην είσαι αυτός που φωνάζει μόνο το χειμώνα για να μη χάσει τις καλοκαιρινές
διακοπές, αυτός που αναλώνεται σε μία ακαθόριστη αναμονή, αυτός που περιμένει
το φως στο τέλος του τούνελ ενώ δεν έχει μπει καν σε αυτό, αυτός που γράφει
αλλά ντρέπεται να τραγουδήσει, αυτός που σκοτώνει τα παιδιά του για μια άθλια
σύνταξη, αυτός που ονειρεύεται πως δεν έχει πια όνειρα, αυτός που αγοράζει για
να μην τα προλάβουν οι άλλοι, αυτός που αποδέχεται τη ζωή σαν μια θανατική
ποινή.
Το όχι δεν σταματάει εκεί, το όχι είναι αιώνιο, η άρνηση της καταστροφής της
ζωής είναι αναφαίρετο δικαίωμα σου, και κάνε το τρόπο ζωής.
Δείξε πως η δημοκρατία σου αξίζει, πως φτιάχτηκε για σένα, πως σε υπηρετεί
εκείνη και όχι εσύ αυτή!!!!!!!!
