Οι ΦΙ.Κ.Ο. , ο επικεφαλής της παράταξης και Δημοτικός Σύμβουλος και όλα τα μέλη και οι φίλοι μας, εύχονται  σε όλους τους Κεφαλλονίτες δημότες και ετεροδημότες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για τις  Άγιες Ημέρες των Χριστουγέννων  και του νέου έτους 2015, υγεία, ευτυχία και ευημερία. 

Στο  ταξίδι αυτό,  ας νοιώσει ο καθένας την  χαρά, ότι δεν έχασε τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο και έβαλε το λιθαράκι του αγωνιζόμενος να δώσει δύναμη και ζωή στην συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

Στο Ληξούρι και την Επαρχία Πάλλης,  οι ΦΙ.Κ.Ο. εύχονται να πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες και ελπίδες  μας,  να μην ξαναδούμε τον τόπο μας, στο τέλος του ταξιδιού του 2015, με τις πληγές  και την εγκατάλειψη που το  2014 τον αφήνει.  

                               Από το γραφείο τύπου των ΦΙ.Κ.Ο.

Στέλλας - Ροζάνας Γαϊτανίδου* : Η κρυμμένη από τις "ειδήσεις" αλήθεια

"Πας άνθρωπος οφείλει να μάχεται 

και να υποσκάπτει τα θεμέλια 

των καλώς κείμενων» (Αν. Εμπειρίκος) 

H έντυπη δημοσιογραφία περνά κρίση. Δεν οφείλεται στην σημερινή οικονομική κρίση, ίσα ίσα αυτή άρχισε την εποχή της οικονομικής ευημερίας. 

Η ιδεολογία της σύγχρονης εποχής, που είναι η «ευκολία», αυτή η ευκολία χωρίς κοινωνικά αντανακλαστικά, πέρασε αβασάνιστα στον τύπο και οδήγησε στην ασημαντότητα της πληροφόρησης.

Χρονικά θα λέγαμε πως άρχισε από τότε  που η τηλεόραση πήρε  την κυρίαρχη θέση ιεραρχικά στην βαθμίδα των μέσων ενημέρωσης και αναπαρήγαγε το ιδεολογικό της μοντέλο. 

Η τηλεοπτική είδηση, ριζικά αντίθετη με την ιδεολογία της πληροφόρησης, προκειμένου να δώσει στον τηλεθεατή την ηδονή, επικεντρώνεται στην αμεσότητα του γεγονότος, ει δυνατόν στην αναμετάδοση εν τη γενέσει του. Σκοπός της είναι να  συγκεντρώσει όλη την σημασία της είδησης στην οπτική εικόνα  και μόνον. Αυτή η λογική περιέχει μια  τραγικά λανθασμένη υπεραπλούστευση, ότι δηλαδή, αυτό που βλέπω είναι και αυτό που κατανοώ.

Μια  άλλη λανθασμένη αντίληψη που κληροδότησε η τηλεόραση είναι αυτή της επικαιρότητος . Η κάλυψη της επικαιρότητος ως μια υπερπληθώρα γεγονότων που συμβαίνουν στον κόσμο, χωρίς κανένα κριτήριο επιλογής η σαν μόνο κριτήριο επιλογής, τον εντυπωσιασμό και το ψυχολογικό σοκάρισμα που μπορεί να προκαλέσουν. 

«Δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να καταγράψουμε το εφήμερο φτιάχνοντας ιστορία από τα γεγονότα του χωριού όλο βοή και αντάρα ελπίζοντας να καταπλήξουμε τον Χρόνο …μόλις όμως στρίψουμε την γωνία, ο κόσμος μπορεί να αποκοιμηθεί πάλι, για όσο χρόνο του 'χει απομείνει» λέει ο Φερνάντο Πεσσόα. 

Ειδήσεις  θνησιγενείς, προορισμένες για την Λήθη, μόλις αναδυθούν στο "φως της  επικαιρότητος". Και  τι γίνεται με εκείνες τις ειδήσεις –ίσως και οι μόνες με μια νότα διαχρονικότητος- που δεν έχουν οπτικό περιεχόμενο ;

Αυτές –υπό την καινούργια τάξη πραγμάτων- δεν δύνανται να αποτυπωθούν, γιατί το κείμενο δεν έχει πια αξία παρά μόνο ως λεζάντα.

Ο χρόνος της  είδησης έχει επίσης μεταλλαχτεί . Η ακαριαία  αναμετάδοση των γεγονότων, που μόνο η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο μπορεί να πετύχει, έχουν κάνει τον ημερήσιο τύπο να φαίνεται γερασμένος σ’ ένα κυνήγι  με  την είδηση του "τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά". Ο τύπος γέρασε από τότε που αντιμετώπισε  το κοινό του –τους πολίτες- ως τηλεθεατές. Ο χρόνος όμως  αντιμετωπίζει βιαστικά όσους τον αντιμετωπίζουν βιαστικά.

 Τέλος μια άλλη έννοια –ίσως η πιο θεμελιώδης- έχει τροποποιηθεί. Αφορά την αλήθεια της είδησης. Κάποτε ένα γεγονός εθεωρείτο αληθινό όταν είχε κριτήρια αντικειμενικά, αυστηρά, επαληθευμένα από συγκεκριμένες πήγες. Σήμερα είναι αληθινό γιατί απλά η τηλεόραση και τα αλλά μέσα το επαναλαμβάνουν.  Εάν η τηλεόραση παρουσιάσει μια είδηση, αμέσως το ραδιόφωνο και ο τύπος την αναμεταδίδουν ... η αναμετάδοση εγγυάται και την αλήθεια της. Δεν μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν δομικά μεταξύ τους  το αληθινό από το ψεύτικο.

«Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;» αναρωτιέται ο Λιαντίνης.

Αχ αυτή η αλήθεια τι βάσανο που είναι!

“Η αγάπη για την αλήθεια με κάθε θυσία είναι ένα πάθος που δεν αφήνει τίποτα απείραχτο και στο οποίο τίποτα δεν αντιστέκεται. Είναι ένα βίτσιο, μία βοήθεια, καμιά φορά, ή ένας εγωισμός” θα πει με κάποια ειρωνική διάθεση ο Καμύ.

Ο Αριστοτέλης –όχι αυτός που πούλησε την ψυχή του στο διάολο- ο άλλος, ο Σταγειρίτης, είπε κάτι πιο πύρινο «δεῖν ἐπὶ σωτηρίᾳ γε τῆς ἀληθείας καὶ τὰ οἰκεῖα ἀναιρεῖν,» (φαίνεται ότι είναι καλύτερα και πρέπει, προκειμένου να σώσουμε την αλήθεια, να αρνηθούμε τα πιο φιλικά μας άτομα ή ακόμα και τις δικές μας απόψεις). Το κύριο είναι ότι δεν τα είπε μόνο αλλά τα επιβεβαίωσε με τις πράξεις του όταν αναγκάστηκε να διαφωνήσει με τον αγαπημένο του δάσκαλο τον Πλάτωνα. Και δεν το έκαμε έτσι, αβίαστα, αλλά με πόνο ψυχής! Αυτός, που μέχρι το τέλος της ζωής του έλεγε για τον Δάσκαλο του «είναι βλασφημία να μιλά κάποιος κακός για τον Πλάτωνα ακόμα κι αν είναι να πει έναν καλό λόγο».

Αυτό προϋποθέτει ότι, αυτός - ο δημοσιογράφος εν προκειμένω - που απευθύνεται στο κοινό με σκοπό την πληροφόρηση του, θα πρέπει ο ίδιος να 'ναι αποστασιοποιημένος από την βουή του κόσμου, τόσο, όσο χρειάζεται για «να συλλογάται ελεύθερα, άρα να συλλογάται και καλά», κατά πώς έλεγε ο συμπατριώτης μου, ο Ρήγας  ο Βελεστινλής.

Σήμερα οι δημοσιογράφοι είναι αναμειγμένοι σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμα και σε γραφεία τύπου θεσμικών οργάνων εξουσίας, όπως κυβερνητικών, στρατιωτικών, θρησκευτικών, οικονομικών ,πολιτιστικών κ.λπ.. Έχουν, κοντολογίς, κάνει τόσους πολλούς «φίλους», που είναι δύσκολο να τους αρνηθούν.

Συναγωνίζονται στο μάρκετινγκ και δεν έχουν χρόνο για τον πόλεμο ιδεών, αναζητούν το φλας της επικαιρότητος και δεν θυσιάζουν την χωμάτινη όραση τους στο φως της αλήθειας.

Και ειλικρινά δεν θα μ’ ένοιαζε για όλα αυτά, αν ο φυσικός αποδέκτης-στόχος  αυτής της «έντεχνης» διαστροφής δεν ήταν ο πολίτης. Αυτόν προσπαθούν να πείσουν -και τα έχουν καταφέρει- ότι με το να κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του – ενώ περνούν μπρος στα μάτια του ένας παταγώδης καταιγισμός εικόνων βίαιων η θεαματικών- μπορεί να έχει σοβαρή πληροφόρηση. 

Θα μου πείτε, η εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις.

Αλλά και οι Ινδιάνοι έλεγαν ότι η φωτογραφία  φυλακίζει την ψυχή! Εγώ θα 'λεγα ότι φυλακίζει την φαντασία. Θυμήθηκα ένα  άρθρο γραμμένο το 1900, στην Ληξουριώτικη εφημερίδα «Μύδρος», στο blog 365335 Ιωσηφ Β. Λουκέρης. Το άρθρο από μόνο του έχει τόσο κάλος, τέτοιο αυθορμητισμό και γενναιοδωρία,  που νόμισα ότι βγήκε από την πέννα του Εμπειρίκου. 

«ων τα βλέμματα συναντώμενα κατά τας διαφόρους αυτών τήδε κακοίσε σπινθηροβόλους διευθύνσεις διεσκόρπιζον την γλυκείαν συμπάθειαν, ήτις συνοδευομένη υπό του λάθρου εκείνου μειδιάματος και της μαγευτικής μελωδίας της Μουσικής καθίστατο βασιλίς και κυρίαρχος της τρυφής και ωραιότητος του ιδανικού τούτου κόσμου». 

Αν υπήρχε φωτογραφία σ’ αυτό το άρθρο, μετά από 114 χρόνια θα είχε ξεθωριάσει, το κείμενο όμως από μόνο του είναι μια εικόνα, μια εικόνα που απευθύνεται στην φαντασία του κάθε αναγνώστη να την πλάσει στο δικό του χρόνο και χώρο, στα δικά του βιώματα.

Και μόνο με την φαντασία μπορείς να δεις και να ζητήσεις μια ζωή στο αύριο πέρα από τις αθλιότητες του σήμερα.

 «έτσι φτάσαμε στο σημείο να μην τολμά ουτ’ ένας από μας να πατήσει το πόδι του λίγο πιο έξω από τα γήινα. Οποταν και η άλλη μας διάσταση φυσικό είναι να μας ξεφεύγει .» (Οδ. Ελύτης)

H πλεκτάνη - η πιο επικίνδυνη για μένα - δεν είναι αν αυτή καθαυτή η υπερπληροφόρηση είναι στην ουσία της υπο -πληροφόρηση, αλλά η αντίληψη εκείνη ότι η πολιτική σκέψη, η διαμόρφωση της πολιτικής οντολογίας, είναι μια υπόθεση «εύκολη». Όχι, αγαπητοί φίλοι. Το να είσαι ενεργός πολίτης, το να συμμετέχεις ενεργά στο δημοκρατικό γίγνεσθαι, το να διατηρείς μια ανεξάρτητη σκέψη είναι υπόθεση δύσκολη. Ένα βάσανο είναι! 

«Η απελευθέρωσις του κόσμου δεν γίνεται μόνο με την πάλην των τάξεων. Πας άνθρωπος οφείλει να μάχεται και να υποσκάπτει τα θεμέλια των καλώς κείμενων» (Αν. Εμπειρίκος)

Δυστυχώς η «ευκολία» είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Πόσα όμως ανταλλάγματα  πρέπει να πληρώσεις για να την έχεις! Πόσο εύκολα η δημοκρατία αυτή, που εξ ορισμού είναι «να κυβερνάς και να κυβερνιέσαι» έγινε εξουσία μέσω αντιπροσώπων! Πόσο εύκολα όλα τα «αναφαίρετα» δικαιώματα  που είχαμε ως πολίτες ένα προς ένα  εξανεμίζονται από αυτούς που εμείς δώσαμε το δικαίωμα να μας αντιπροσωπεύουν "για το καλό μας". Κι όλα καταλήγουν στον αναστεναγμό «κάποτε ήταν..» η «αν γινόταν να..».

Σπανίως, πολύ σπανίως να δούμε κυβερνήσεις να σκέπτονται και να ενεργούν υπέρ του πολίτη. Μην πλανηθείτε και θεωρήσετε ότι οι κυβερνώντες είναι  καλοί.. Είναι γιατί σ’ αυτήν την κοινωνία υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών με αυτόνομη ή αλλιώς μη εξαγοράσιμη σκέψη. Και δεν μιλώ για την διανόηση φευ! «Το μεγαλύτερο θάρρος το πιο υπολογίσιμο είναι αυτό που διαθέτει ο ανώνυμος άνθρωπος» (Οδ. Ελύτης). 

Και μια που είπα αυτήν την φράση, «σπανίως, πολύ σπανίως», θυμήθηκα πώς την χρησιμοποίησε ο Πλάτων –στο μεγαλύτερο φιλοσοφικό δοκίμιο όλων των εποχών περί έρωτος -στον Φαίδρο, στο σημείο που ο Σωκράτης μιλά για τον παράνομο έρωτα.

«Εάν τουναντίον μεταχειρίζωνται τρόπον ζωής κάπως αγοραίον και αντίθετον προς την φιλοσοφίαν, αν και έντιμον, είναι ενδεχόμενον εν καιρώ μέθης ή άλλης τινός    αμελείας   .., και να προτιμήσωσι την υπό του όχλου μακαριζομένην εκλογήν, και να επιδοθώσιν εις την απόλαυσιν· και μετά την εκπλήρωσιν ακολουθούσι κατόπιν την αυτήν οδόν, αλλά σπανίως, επειδή η πράξις των δεν επιδοκιμάζεται από όλην την διάνοιαν.’’

Ποσό υπέροχα βγάζει όλο αυτόν τον βασανισμο! Αλλά θα μου πείτε τι σχέση έχει εδώ το σχόλιο του Πλάτωνος περί έρωτος; «ΓΟΝΙΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να 'ναι το δυσκολότερο απ' όσα μάς έταξεν η μοίρα.», θα πει ο Ρίλκε.

Δύσκολος και σπάνιος στις μέρες μας κι αυτός, όπως και η εκπαίδευση του να είσαι πολίτης.

*Η Στέλλα - Ροζάνα Γαϊτανίδου είναι ιατρός Καρδιολόγος - Ηλεκροφυσιολόγος. Κατάγεται από τον Βόλο και ζει στην Αθήνα. Επισκέφθηκε το Ληξούρι, πρώτη φορά, το περασμένο καλοκαίρι και διέρχεται με επιτυχία το στάδιο  δοκιμότητος του "οπαδού του Ληξουρίου". Την ευχαριστούμε γι αυτό το άρθρο - πραγματεία, μια βαθιά τομή στο ζήτημα των σύγχρονων Μ.Μ.Ε..

Διονύσης Αυγερινός* : Το βραβείο «Κάρολος Κουν» στον Σάκη Ρουβά

Σκέφτηκα να γράψω εκτενώς τις σκέψεις μου για το «φαινόμενο» Ρουβά και τις αντιδράσεις, αρνητικές αλλά και θετικές, που έγιναν γύρω από το όνομα του με την πρόσφατη βράβευση του. Ό,τι γράφω δεν είναι προσωπικό χτύπημα εναντίον του κ. Ρουβά. Γράφω μόνο γι αυτό που εκπροσωπεί.

Ο Ρουβάς έχει πάρει κατά καιρούς διάφορα βραβεία ως καλλιτέχνης, αλλά ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ (ΚΥΡΙΩΣ) ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Δεν ασχολούμαι αν έχει ταλέντο σε αυτό που κάνει κ.λ.π..  Ασχολούμαι με τον ΣΤΟΧΟ του .

Αν ακούσει κάποιος τα τραγούδια του Ρουβά στο πέρασμα των περίπου 25 χρόνων καριέρας του,  θα δει ότι δεν έχουν καμιά διαχρονικότητα. Είναι τραγούδια της εκάστοτε εποχής που έχουν στόχο ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΝ, για να αποκτήσουν οι δημιουργοί και οι εκτελεστές τους φήμη και λεφτά. 1) Δεν απέχουν μουσικά και στιχουργικά καθόλου από τα αντίστοιχα χιτ της εποχής.  2) Πολλά είναι αντίγραφα ξένων της εκάστοτε εποχής.  3) Ο τρόπος ερμηνείας είναι φτιαχτός (φαίνεται ότι ο τραγουδιστής δεν έχει σχέση με αυτό που λέει).

Το πραγματικό τραγούδι δεν έχει σχέση με αυτά. Αν δει κάποιος διαχρονικά τραγούδια, μπλουζ ή ρεμπέτικα, θα δει ότι ΑΡΕΣΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΟΥΝ. Δεν ενδιαφέρει ας πούμε τον John Lee Hooker η τον Μάρκο Βαμβακάρη να αρέσει στο κοινό. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ. Προσπαθεί να εκφράσει τον πόνο του, τη χαρά του, την πίκρα του, τον έρωτα του, το πώς βλέπει τον εαυτό του και τον κόσμο .Χρειάζονται και άλλα πράγματα, όπως δουλειά, ταλέντο κ.λ.π,, αλλά πρωταρχικό και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο νομίζω ότι είναι αυτό. Αν δεν το έχει κάποιος δεν είναι καλλιτέχνης.

 Ο κύριος Ρουβάς ήξερε τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν (φάνηκε από την απάντηση του, την είχε έτοιμη), αλλά επειδή είναι businessman, πιστεύει στη διαφήμιση θετική ή αρνητική. Δεν είναι τυχαίο που αυτή την εποχή, που υπάρχει συφερτός από προβλήματα σοβαρότατα, ασχολείται τόσος κόσμος μαζί του. Ξέρει τι κάνει. Πάντα ήξερε τι έκανε. Πως αλλιώς θα άντεχε 25 χρόνια; Και άλλοι ωραίοι άντρες και γυναίκες υπάρχουν που σκούζουν καλύτερα όταν τραγουδούν, αλλά δεν αντέχουν ούτε ένα εξάμηνο σε αυτό το χώρο.

Ο κύριος Ρουβάς έχει και μυαλό και ένστικτο businessman. ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ .Ως τέτοια ιδιότητα θα έπρεπε να βραβευτεί και σε αυτόν τον τομέα να πάρει και βραβείο, που θα ήταν ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΟ.

*Ο Διονύσης Αυγερινός είναι Ληξουριώτης Μουσικός. Μαζί με τον αδελφό του, Αποστόλη Αυγερινό, διατηρούν το συγκρότημα σύγχρονης μουσικής "Συνθετικοί".

Διευκρινίζουμε ότι ο Διονύσης Αυγερινός δεν αποτελεί μέλος των ΦΙ.Κ.Ο..

Αναβολή εκδίκασης της αίτησης αναίρεσης ΦΙ.Κ.Ο.

Γνωστοποιούμε ότι η ορισθείσα για την δικάσιμο της 4/12/2014 συζήτηση της αίτησης αναίρεσης των ΦΙ.Κ.Ο. ενώπιον του ΣτΕ αναβλήθηκε για την 18/12/2014, λόγω της αποχής των Δικηγόρων.

Από το Γραφείο Τύπου των ΦΙ.Κ.Ο.

Γιάννη Βαρούχα: «Το Πάρθιο Βέλος»

Η Παρθία ήταν μία χώρα της κεντρικής Ασίας (νοτιοανατολικά της Κασπίας θάλασσας και προς το οροπέδιο του Ιράν), η οποία ήταν διαδοχικά υποταγμένη στους Ασσύριους, στους Μήδες και στους Πέρσες. Οι Πάρθοι είχαν εκστρατεύσει, με τους δύο τελευταίους,  εναντίον των Ελλήνων το 480 π.Χ.. Όταν ο Μεγάλος Αλέξανδρος κατέλυσε την αυτοκρατορία των Περσών, η Παρθία περιήλθε στην κατοχή των Μακεδόνων. Ωστόσο, ο Έλληνας στρατηλάτης γοητεύτηκε απ’ την τεχνική τους, και θέλησε να τους εντάξει στο στράτευμά του. Η εν λόγω τεχνική που κατείχαν οι Πάρθοι ιππείς και που γοήτευσε τον Αλέξανδρο, ήταν ότι μπορούσαν να γυρίζουν το σώμα τους εκατόν ογδόντα μοίρες πάνω στ’ άλογά τους και να τοξοβολούν με εξαιρετική ακρίβεια ενώ φαινόταν ότι οπισθοχωρούσαν! Έκτοτε, έμεινε στην ιστορία η έκφραση το «Πάρθιο βέλος», με την οποία εννοούμε το ξαφνικό και απροσδόκητο χτύπημα(πολλές φορές και το ύπουλο).

  

Στο Δήμο Κεφαλονιάς του 2014 παρατηρούμε μία προσπάθεια απ’ τη Δημοτική Αρχή να μετατρέψει το Δημοτικό Συμβούλιο του νησιού σ’ ένα «εφαρμοστικό όργανο», απεμπολώντας κάθε είδους πολιτική συζήτηση αλλά, αντιθέτως, εισάγοντας οπαδικές πρακτικές. Είπε χαρακτηριστικά ένας Δημοτικός Σύμβουλος της συμπολίτευσης κατά το πρόσφατο Δημ. Συμβούλιο : «Θα ερχόμαστε εδώ πέρα για ν’ ακούμε τον Γκισγκίνη να μας λέει τις θέσεις του ΚΚΕ;»... Ε λοιπόν αν αυτό φαίνεται εξωφρενικό σε κάποιους, θα πρέπει να καταλάβουν πως γι’ αυτό ακριβώς το λόγο υπάρχει το Δημ. Συμβούλιο! Για να γίνεται διαβούλευση μεταξύ των πολιτικών θέσεων όλων των κομματικών εκπροσώπων που έχουν εκλεγεί, και να επιζητείται κάποια σύνθεση ως προς την πορεία του Δήμου.

   Είναι αδιανόητη, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι, η ύπαρξη ενός Δημ. Συμβουλίου το οποίο δε συζητά πολιτικά ζητήματα αλλά αποφασίζει μόνο για πράξεις εφαρμογής. Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως η παράκαμψη/περιφρόνηση θεσμοθετημένων οργάνων-εργαλείων της Πολιτείας, όπως είναι το Δ.Σ., συνιστά εκτροπή και ανωμαλία για τη λειτουργία της αυτοδιοίκησης κατά τον ίδιο τρόπο που συνιστά συνταγματική εκτροπή η παράκαμψη της Βουλής των Ελλήνων. Αν ο κ.Παρίσης θέλει να παραμείνει Δήμαρχος μέχρι το 2024, όπως δήλωσε στην τελευταία συνεδρίαση, τότε αυτό που θα πρέπει να αναζητήσει δεν είναι η επιβολή της παράταξής του μέσα στο Δ.Σ., αλλά η συναίνεση αυτής με την αντιπολίτευση. Μόνο οι συναινετικοί ηγέτες κέρδισαν τους λαούς τους και μακροημέρευσαν, σε αντίθεση με τους αυταρχικούς ηγέτες που συνάντησαν γρήγορα την κρύα, άδοξη και απότομη αίσθηση της πτώσης τους.

   Σε πρόσφατη ανακοίνωσή τους οι ΦΙ.Κ.Ο. κάνουν λόγο για «Δήμο Κεφαλονιάς Α.Ε.» και πράγματι, αν σκεφτεί κανείς τα πεπραγμένα της παρούσης Δημ. Αρχής στους λίγους πρώτους μήνες της θητείας της(τοποθέτηση κατά της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Σάμη-Πάτρα και αδιαφορία γι’ αυτήν της Αργοστόλι-Κυλλήνη, τοποθέτηση υπέρ της ιδιωτικοποίησης του αερολιμένα, αλλαγή της λειτουργίας του Δ.Σ. κ.α.), καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει μία επαγγελματικού τύπου προσέγγιση προς τα πράγματα ενώ απουσιάζει το πολιτικό όραμα. Η αλήθεια είναι ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, αυτό που έχουμε δει είναι ένα Δήμο Κεφαλονιάς που εφαρμόζει πιστά και πάραυτα τις κυβερνητικές επιταγές.

   Μόνο μια φορά είδαμε το Δήμο να βγαίνει «εκτός γραμμής», όταν πρόσφατα εναντιώθηκε στο ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας, που είναι επισήμως Τεχνικός Σύμβουλος για το ελληνικό κράτος απ’ το 1923, και αυτό για να διασωθεί το γόητρο του Δημάρχου απ’ την ανακοίνωση-εκτροπή του γραφείου του προς τον πρόεδρο του ΤΕΕ Κεφαλονιάς. Για τον απλό κόσμο όμως, η Δημοτική Αρχή δε ρισκάρισε ποτέ τίποτα. Θυμάμαι πολύ καλά τον ίδιο το Δήμαρχο που είχε βρεθεί στο χώρο του ΞΕΝΙΑ, όταν με απόφαση της συγκυβέρνησης έκλεινε η Δημοτική Αστυνομία, καθώς έλεγε στους υπαλλήλους που έχαναν τις δουλειές τους : «Μα αφού είναι απόφαση απ’ τα κεντρικά, τι να κάνω; Θέλετε να με πάνε στον εισαγγελέα για παράβαση καθήκοντος;». Όταν όμως έχεις αναλάβει μία θέση ευθύνης, δεν μπορείς να περιμένεις απ’ τον κόσμο να σου επιλύσει αυτά τα διλήμματα. Είτε είσαι αποφασισμένος να παλέψεις για τα συμφέροντα των συμπολιτών σου, είτε είσαι απλά ένας εισοδηματίας που εφαρμόζει τις άνωθεν εντολές σαν ένας ακόμη δημόσιος υπάλληλος...

   Σήμερα λοιπόν, και ενώ οι προοδευτικές δυνάμεις βρίσκονται υπό διωγμό, αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι να ρίψουν το δικό τους Πάρθιο βέλος! Και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο απ’ τη Συμπόρευση. Απέναντι στον αυταρχισμό, στην αλαζονεία της εξουσίας και την άδικη επιβολή υπάρχει μόνο μία δύναμη που μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά: η Συνένωση. Αν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης – και δεν εξαιρώ καμία – ενωθούν και δουλέψουν σκληρά πάνω σε κοινές αξίες που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολλών και όχι των λίγων προνομιούχων, τότε η σωστή λειτουργία του Δ.Σ. και ο δημιουργικός έλεγχος της Δημοτικής Αρχής μπορούν να γίνουν εφικτά. Ας γίνει το λάθος της Δημ. Αρχής παράδειγμα για την αντιπολίτευση, και ας επιτευχθεί μία συναίνεση που θα αποτελέσει όφελος για όλους τους Κεφαλλήνες.

Για την ιστορία και για να κλείσουμε την παραπομπή με την οποία ξεκινήσαμε τη γραφή μας, να πούμε πως όταν ο Αλέξανδρος πέθανε και το κράτος του πέρασε στους επίγονους, οι Σελευκίδες δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τους Πάρθες υπό την κατοχή τους καθώς οι τελευταίοι διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Ωστόσο, χρειάστηκε πόλεμος εκατόν είκοσι έξι ετών για να διατηρηθεί αυτή η ανεξαρτησία η οποία τερματίστηκε οριστικά με την έλευση των Ρωμαίων... Και όπως θα έλεγε και κάποια ταινία του Χόλιγουντ, οι όποιοι παραλληλισμοί με την πολιτική κατάσταση του σήμερα είναι φανταστικοί και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα!

Αργοστόλι, 2/12/2014                                                               
Γιάννης Βαρούχας

*Διευκρινίζουμε ότι ο κ. Βαρούχας δεν είναι μέλος των ΦΙ.Κ.Ο..